"Πόλεμος πάντων πατήρ" έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Ο φυσικός νόμος "τρώγειν και τρώγεσθαι" κυριαρχεί τόσο στο βασίλειο των ζώων, όσο και στο βασίλειο των φυτών.Ότι συμβαίνει στις κοινωνίες των διαφόρων φυλών των ανθρώπων, το ίδιο συμβαίνει και στις κοινωνίες των ζώων, κατά συνέπειαν και στις κοινωνίες των πτερωτών, αλλά σε μικρότερη κλίμακα. (Αναστασίου Στέφανος, Δασολόγος 1971)

Ειδικά για τον πελαργό, ο μέγας φυσιοδίφης Μπυφόν εξαίρει στα έργα του τη μεγάλη αφοσίωση του πελαργού στην οικογένεια του και την αυτοθυσία του, προκειμένου να την υπερασπίσει εναντίον οιουδήποτε εχθρού. Επίσης εξαίρει και το πνεύμα αλληλεγγύης που υπάρχει μεταξύ των πτερωτών. Οι σχέσεις όμως των πελαργών μεταξύ των ιδίων και άλλων πουλιών είναι καθαρώς τυπικές. Δεν κάνουν συντροφιά μαζί τους και δεν δημιουργούν επεισόδια, εκτός των περιπτώσεων που θίγονται τα συμφέροντά τους, ή κινδυνεύει η ζωή η δική τους ή της οικογένειάς των. Τότε, αν χρειασθεί να δώσουν μάχες εναντίον οποιουδήποτε, το κάνουν με πράγματι εκπληκτική για τον ήρεμο χαρακτήρα τους βιαιότητα. 

Υπάρχει το ισχυρό γένος των αετών, που από τις ψηλές κορυφές των βουνών εποπτεύει σ' όλο το ζωικό βασίλειο. Είναι ο βασιλεύς των πτερωτών. Ο αετός χάρις στην ευκινησία του, τη μεγάλη του τόλμη και τη μεγάλη του δύναμη, δεν σταματάει μπρος σε κανένα κίνδυνο, αφού και μικρά αρνάκια αρπάζει μέσα από την στάνη του τσομπάνου. Υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος, οι αετοί να εποφθαλμιούν τους μικρούς πελαργιδείς ή ακόμη και τους μεγάλους πελαργούς. 

Δεν είναι λοιπόν σπάνιες οι συγκρούσεις και οι μάχες που δίδονται μεταξύ των αετών και των πελαργών, για τέτοια ή παρόμοια ζητήματα. Όταν συναντηθούν οι πελαργοί με τους αετούς, και τούτο γίνεται κατά την εποχή της αποδημίας των πελαργών, ξεσπάει μεταξύ τους ένας άγριος αγώνας μέχρι θανάτου. Η βαθύτερη έννοια των συγκρούσεων αυτών ακόμα δεν έχει εξηγηθεί από τους ειδικούς, αλλά πρόκειται για τις αγριότερες και πιο θεαματικές μάχες που μπορεί να συναντήσει κανείς ανάμεσα στα δυο αυτά είδη. Όπλα σε τέτοιες συναντήσεις είναι τα κοφτερά νύχια των αετών και τα σκληρά ράμφη των πελαργών, που είναι χειρότερα από ξίφη.

Μία ζωντανή περιγραφή μιας τέτοιας αερομαχίας οφείλεται στον δάσκαλο Χουσείν Καραγκόε, της περιοχής Ερζερούμ στην Ανατολική Τουρκία: 

"Βρισκόμουν σε μια πεδιάδα - αφηγείται ο Τούρκος δάσκαλος - όταν πριν από την μάχη είδα τα πουλιά παραταγμένα σε δυο αντίπαλες γραμμές. Η τακτική των πελαργών ήταν να ανεβούν ψηλότερα, πετώντας όχι κατακόρυφα αλλά ανεβαίνοντας σιγά - σιγά σταδιακά, ενώ οι αετοί πετώντας σε οριζόντια γραμμή έκαμαν πρώτοι την επίθεσή τους. Με την πρώτη σύγκρουση τραυματίστηκαν πολλοί πελαργοί. Εκείνοι που δεν τραυματίστηκαν ή δεν σκοτώθηκαν αμέσως, πέταξαν πάνω από τους αετούς και ο καθένας τους διάλεξε τον ατομικό του αντίπαλο. Με μαζεμένα κολλητά στο στήθος τα ποδάρια τους, τεντωμένο το λαιμό τους και προτεταμένο σαν βέλος το μακρύ ράμφος τους, ρίχτηκαν στη μάχη. Όταν το ράμφος του πελαργού χτυπήσει το κεφάλι του αετού, δεν υπάρχει περίπτωση να επιζήσει ο αετός. Πολλές φορές ο πελαργός δεν μπορούσε να τραβήξει απ' το κεφάλι ή το σώμα του αετού το ράμφος του έξω, και τότε έπεφταν και οι δυο μαζί νεκροί ή βαρύτατα τραυματισμένοι κάτω στο έδαφος. Στο τέλος της μάχης μετρήθηκαν σκοτωμένοι και πληγωμένοι πενήντα αετοί στο έδαφος, οι δε ψαράδες της περιοχής περιμάζεψαν μέσα απ' τα νερά πέντε πτώματα πελαργών και δεκαεπτά πτώματα αετών"

Αν σας άρεσε το άρθρο και το βρήκατε ενδιαφέρον παρακαλώ κοινοποιήστε το. Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!

ΠΗΓΗ: https://dasarxeio.com/2016/11/27/35297/?fbclid=IwAR0ckzhsMksvXw9etJjbgffXVoFXjvw7tNl6fcbZq8OfPi8NH_kZgD0_rC4